Wo 15/05 Croyde-Bideford.

Het surfersparadijs beneden met de vele pubs, winkeltjes en andere toeters en bellen loop ik die ochtend snel voorbij. De route gaat een stukje over het strand. Niet veel later bij een volgend groot strand duikt de route het achterland in. Een brede strook langs de kust is militair gebied en daarom verboden voor wandelaars. De route gaat later nog een flink stuk landinwaarts richting Braunton. Het valt me op dat veel schapen hier mank lopen. Veel van de beestjes lopen op drie poten. Achteraan de kudde zie ik zelfs een moeke met twee lammetjes die beide voorpoten niet meer kan gebruiken. Ze loopt op haar knieën. De lammetje blaten aandoenlijk om moeder aan te moedigen gang te maken zodat ze bij de kudde kunnen blijven. Ze doet haar best maar komt amper vooruit. Uiteindelijk ploft ze neer om even uit te rusten. De lammetjes staan er verdwaasd bij te kijken. Een zielig gezicht. Ik heb gevraagd aan wandelaars onderweg hoe het kan dat er zoveel schapen mank lopen. Het schijnt dat dat komt door de gaten in de bodem van de uiterwaarden die door aanvoer van wier etc bij hoog tij worden bedekt waardoor je ze niet ziet. De schapen die ongelukkigerwijs over zo’n gat struikelen verstuiken of breken hun pootjes op deze manier. Nu volgt een lang saai stuk rondom een paar enorme baaien. De route is vlak en loopt over een fietsnetwerk. Het is een vroegere spoorlijn die nu is verhard. Na uren lopen kan ik aan de overkant van de baai zien waar ik een tijdje geleden ben begonnen. Het schiet dus niet op voor m’n gevoel. Ik kan nu wel flink wat kilometers maken. Zo spaar ik wat overschot voor de dagen dat het tegenzit. Gemiddeld moet ik toch proberen rond de 24 kilometer per dag uit te komen wil ik het hele kustpad in zes weken tijd afronden. Half acht word ik aangesproken door een stel dat vroeger ook het kustpad heeft gelopen. Ze duiden me een plek aan iets buiten Bideford, bij een oude scheepswerf, waar ik m’n tent wellicht kan opzetten. Dat is nog wel anderhalf uur lopen. Snel doorlopen voordat het straks donker is. Rond negenen ben ik dan eindelijk bij de oude scheepswerf. Gauw m’n tentje opzetten en nog even wat eten. In Bideford heb ik als slaapmutsje een blikje cider gekocht. Ik proost op het leven en voel me een bevoorrecht mens. ‘Dank je wel mijn Grote Bron!’ M’n spieren in m’n benen zijn die nacht wat branderig en rusteloos. Niet zo gek na 45 kilometer lopen.