Wo 22/05 Harlyn-Newquay.

Als ik voorzichtig m’n hoofd buiten de tent steek zie ik een witte wereld vol dikke mist. De wollige flarden komen aanwaaien vanuit zee. Ik heb totaal geen zicht dus nu gaan lopen heeft niet zoveel zin. Nog maar even doorslapen. Ook weer niet te lang omdat ik vlak naast het pad sta en ik liever geen aanstoot wil geven. Per slot van rekening ben ik aan het kamperen en formeel gezien mag dat hier niet. Zelf noem ik het geen kamperen. Ik zet geen stoeltjes buiten en steek geen barbeque aan. Alleen maar een stukje plastic over me heen om me te beschermen tegen de elementen. Meer is het niet. Ik laat een overnachtingsplek achter zoals ik deze  gevonden heb. Maar ja, anderen denken daar toch weer anders over. Onderweg vraagt een stel (John en Jill) of ik een foto van ze wil maken. Natuurlijk wil ik dat. We maken een praatje en daarna loop ik weer verder. Later die dag kom ik ze opnieuw tegen. We raken weer aan de praat en lopen samen op. Het wordt een mooi en diepgaand gesprek. Ergens in de jaren zeventig is John (72 jaar) samen met zijn inmiddels overleden vrouw een hotel begonnen in Yorkshire. Jill (62 jaar) was destijds 19 jaar en één van zijn medewerksters. Op de bruiloft van Jill waren John en zijn vrouw getuigen. In de loop van de jaren zijn ze elkaar uit het oog verloren. Een levenlang hebben John en z’n vrouw hard gewerkt. Alles stond in het teken van het hotel. Toen ze van plan waren het wat rustiger aan te doen en wat meer tijd voor elkaar te nemen kreeg zij borstkanker. De tijd die ze nog te leven had en zij zich goed voelde hebben ze samen nog veel leuke dingen kunnen doen. Ze reisden naar alle bestemmingen die ze nog graag samen wilden zien en begonnen te beseffen dat ze hier veel te laat mee waren begonnen. Op een van hun laatste reizen was hun verrassing groot toen ze in één van de stewardessen aan boord van een toestel van British Airways hun vroegere medewerkster Jill herkenden. Ze hadden elkaar meer dan dertig jaar niet gezien. Ze bleken uiteindelijk maar op een uur reisafstand van elkaar te wonen, wat in Engeland naast de deur is, en spraken af om binnenkort samen wat te gaan eten. Omdat de conditie van John zijn vrouw hard achteruit holde is dat er helaas niet meer van gekomen. Binnen een halfjaar na hun ontmoeting in het vliegtuig overleed zijn vrouw. Een paar maanden na de begrafenis heeft John contact opgenomen met z’n vroegere werkneemster en gevraagd of de afspraak voor het etentje nog stond. Hij had behoefte aan aanspraak en was op dat moment in het geheel niet uit op een relatie. Ze bleven elkaar daarna regelmatig zien. En zo is er uiteindelijk een nieuwe liefde tot bloei gekomen. Ze zijn getrouwd en vanavond vieren ze met champagne hun vijfjarig huwelijk. Hun beider motto is nu om zoveel mogelijk ‘mooie herinneringen’ te maken. Zo te zien lukt ze dat aardig. Mooie mensen! In een dorpje bij een prachtig goudgeel strand neem ik afscheid van ze. Ze pakken de bus terug naar hun hotel. Ik loop door naar Newquay. Een grijze en vervallen kustplaats. Vergane glorie. Het is al laat als ik aan het andere eind van Newquay aankom. Nog even en ik zit weer op het kustpad waar ik een plekje voor de nacht ga zoeken. Ik zie een paal met twee pijlen. De één wijst richting de rivier met tussen haakjes dat dit alleen mogelijk is bij laag water en de andere pijl geeft een alternatieve route aan in het geval het hoog water is. Deze route is echter wel zes kilometer langer. Het is nu al half tien en over een half uur is het echt donker. Nu de alternatieve route nog lopen is geen optie. Op internet check ik de waterstanden. Morgenochtend tegen zes uur is het pas laag water. Ik zit in een aan de rivier grenzende woonwijk. Hier zomaar een tent opzetten voelt eigenlijk niet goed. Ik loop een stukje op een pad achter huizen langs en besluit toch maar om ergens langs dit pad noodgedwongen m’n tentje op te zetten. Tja, wat moet ik anders? Zo geluidloos mogelijk zet ik m’n tent op. Gaat goed. Geen pottenkijkers. Snel onder de wol (dons eigenlijk...) en morgen om half zes op. Het zal me toch niet gebeuren dat ik straks net te laat ben voor de oversteek en door het hoge water wordt overvallen.